Ανάληψη ευθύνης για τη φωτιά στη βουλή

Τα πάντα γύρω μας φαίνονται εκβιαστικά να ξετυλίγονται γύρω από δίπολα: μνημόνιο-αντιμνημόνιο, δραχμή-ευρώ, άρης-παοκ. Ίσως ακόμα και μέσα στις δικές μας γραμμές να επιβάλλεται σε στιγμές να σταθούμε, να πάρουμε θέση, να αφουγκραστούμε.

Αρνούμαστε τη συναίνεση, τα διλήμματά τους, τις τράπεζες, τις εφορίες, την ταξική ειρήνη, τα τρένα και τα ΚΤΕΛ, αυτά που δεν έχουν air condition και που δεν έχεις να κάτσεις. Εμένα μια φορά που πήγαινα Θεσσαλονίκη δεν είχα που να κάτσω. Μια άλλη φορά που πήγαινα Βόλο πάλι δεν είχα που να κάτσω. Αρνούμαστε επίσης το κράτος, το κεφάλαιο, την Βουλή, οι φασίστες που έρχονται κρεμάλες.

Κοιτάμε πίσω μας, στα τελευταία χρόνια, αγώνες σκληρούς. Πώς να χωρέσουν στις κάλπες τα οδοφράγματα κι οι φωτιές στο Αττικόν; Πως να χωρέσουν στις κάλπες τόσα γιούρτια; Πώς να χωρέσουν στις κάλπες τα "Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή" και οι μούντζες που όρθωσαν οι λίγοι, οι αξιοπρεπείς προλετάριοι στους χαλεπούς καιρούς του εργασιακού φόβου και υποταγής;

Σ'αυτούς τους οριακούς καιρούς που δεν σηκώνουν ενδοιασμούς, επιχειρούμε το αδιανόητο και τα κάνουμε να "χωρέσουν". Βάλαμε φωτιά στο κλιματιστικό ενός γραφείου του τελευταίου ορόφου της Βουλής ως συμβολικό χτύπημα ενάντια στο φασισμό της καλοκαιρινής ζέστης. Βραχυκυκλώσαμε τηλεπαθητικά το air condition για να μάθουνε οι εξουσιαστές πως είναι να ταξιδεύεις με ΚΤΕΛ χωρίς air condition. Ποιος ιδρώνει τώρα; Ποιανού στάζουν οι μασχάλες;

NO PASARAN

ΑΡΚΟΥΔΑΚΙΑ ΠΑΝΤΑ